Έχεις στα χέρια σου το αγγελουδάκι σου, τη νεραϊδούλα σου, το, τζουτζουκάκο σου ή όπως αλλιώς λες το μωράκι ή τα μωράκια σου.

Κάθε δευτερόλεπτο νιώθεις μια μαγική ευτυχία, μαζί με κούραση και με μια απορία που υποβόσκει, τύπου «Τι έγινε ρε παιδιά;;» αλά Σπύρος Παπαδόπουλος στους Απαράδεκτους.

Μέσα σε αυτό το γλυκό χάσιμο και την αϋπνία περνάς μπροστά από τον ολόσωμο καθρέφτη. Βομβαρδισμός ερωτήσεων στο μυαλό:

Ρε πώς γίναν έτσι τα βυζιά μου;

Η κοιλιά δεν έπρεπε να έχει γίνει όπως πριν;

Πότε θα χάσω όλα τα κιλά;

Καλέ τι μπούτια έχω κάνει; Ήταν πάντα τόσα;

(Και άλλα όμορφα self-love λογάκια…)

Θα γίνω ποτέ όπως πριν;

Νομίζω πως όλες, όσα κιλά κι αν βάλαμε στην εγκυμοσύνη, το περνάμε αυτό.

Είναι, πιστεύω, μέσα στο πλαίσιο της συνειδητοποίησης ότι έχουν αλλάξει τα πάντα αλλά εσύ είσαι η ίδια με πριν… Απλώς και λίγο άλλη. Και μέσα και έξω. Σε όλους σου τους ρόλους έχει προστεθεί αυτός της μάνας. Στο σώμα σου έχουν προστεθεί ραγάδες, κιλά, στο μυαλό σου έχουν προστεθεί ευθύνες και καμένα κύτταρα από την κούραση, και στην ψυχή σου τόνοι αγάπης και καρδούλες, ένα απόθεμα που φτάνει για τρεις γενιές.

Ας μείνουμε λίγο στον καθρέφτη, στο σώμα σου.

Ναι, το σώμα σου έχει αλλάξει.

Ναι, ίσως κάποιες αλλαγές να μην είναι εύκολα αναστρέψιμες (βυζάκια μου, για σας λέω!).

Το ξέρω πως , όσο καλά κι αν προετοιμάστηκες, όσα κι αν διάβασες, η αλλαγή αυτή, μαζί με όλες τις άλλες, θέλει τον χρόνο της.

Κι αυτό είναι το μυστικό εδώ, φίλη μου. Ο χρόνος.

Χρόνος για να βρει έναν ρυθμό ύπνου το μωράκι σου και να αρχίσεις κι εσύ λίγο περπάτημα μέσα στη μέρα.

Χρόνος για να επανέλθουν τα όργανα του σώματός σου στην πρότερη θέση τους.

Χρόνος για να αποδεχτείς τις αλλαγές σου.

Χρόνος για να μαζέψεις χρήματα για να κάνεις λέιζερ στη ραγάδα σου αν το θες, ή μια ανόρθωση στο στήθος.

Χρόνος για να αγαπήσεις τις ραγάδες και το στήθος σου, τα παράσημά σου, και να τα φυλάξεις πάνω σου όπως είναι, με περηφάνια.

Χρόνος για να μπουν όλα στη θέση τους.

Κανείς δεν είναι αυστηρός με μια γυναίκα (και δεν θα έπρεπε να είναι) σε αυτή τη φάση, της λοχείας.

Δεν είναι κρίμα να είσαι εσύ τόσο αυστηρή με τον εαυτό σου;

Κοριτσάρα μου,

Το θαύμα που έχεις στα χέρια σου πολλές φορές δεν αρκεί για να ησυχάσει τις σκέψεις σου για όλες τις αλλαγές που έχουν έρθει. Το ξέρω. Το περνάω κι εγώ και πολλές άλλες μητέρες. Και είναι φυσιολογικό

Κάνε αυτή τη χάρη στον εαυτό σου και δώσε του χρόνο. Να ανασάνει, να ανακάμψει, να αποδεχτεί, ή να αλλάξει ξανά.

Και όλα θα μπουν στη θέση τους.