Φρίκες που τρώμε μόλις γίνουμε μάνες.

Νόμιζα πως ήμουν μόνο εγώ, αλλά διαπίστωσα διαβάζοντας ότι υπάρχουν και άλλες γυναίκες που το περνούν αυτό.

Αυτό, που κατεβαίνεις τη σκάλα με το μωρό αγκαλιά και σκέφτεσαι «αν πέσω τώρα;».

Αυτό που αράζεις στον καναπέ και λες «αν πεθάνω αύριο, θα μεγαλώσει χωρίς μαμά!».

Αυτό που οδηγείς με το μωρό στο καρεκλάκι και λες «αν γίνει κάποιο ατύχημα και χτυπήσει το παιδάκι μου;».

Αν, αν, αν… Αν-ούσιες σκέψεις που κατεβάζει το μυαλό και στιγμιαία φρικάρεις, λες να το πας παραπέρα, να φανταστείς συνέπειες, τρομάζεις κι άλλο…

Στο πρώτο μου παιδί αυτό κράτησε μήνες. Μου πήρε καιρό να εμπεδώσω ότι αυτές είναι απλά σκέψεις που μπορώ να σταματάω και να πετάω στα σκουπίδια όποτε έρχονται.

Τώρα που απέκτησα το δεύτερο παιδάκι μου πριν από λίγους μήνες ξέρω. Και ήθελα να σου το πω, να το ξέρεις κι εσύ.

Οι σκέψεις είναι σαν απλά κίτρινα post-it χαρτάκια.

Σου τα δίνει το μυαλό.

Και ή τα κρεμάς στο ψυγείο και τα σκέφτεσαι όλη μέρα, ή μόλις τα διαβάσεις, τα τσαλακώνεις στο χέρι σου και τα πετάς.

Και ξέρεις ποιο είναι το μαγικό σε αυτό;

Ότι μπορείς να κάνεις το ίδιο με όλες τις σκέψεις που είναι απλά «αν» στο μυαλό σου.

Αν δεν με θέλει πια τώρα που πάχυνα;

Αν δεν είμαι καλή μάνα;

Αν όλοι κοιτάνε την κοιλιά μου;

Αν οι φίλες μου με ξεχάσουν μια μέρα;

Αν όντως φάω τούμπα και φανεί το βρακί μου κι έχει τρύπα που μου έλεγε η μάνα μου;

Αν το παιδί μου μού θυμώσει και δεν μου ξαναμιλήσει;

Well, η αλήθεια είναι ότι μπορούν να μας τύχουν τα πάντα.

Απλά, αντί να επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου αρνητικά σενάρια, δοκίμασε να τα αντιστρέψεις.

Τα πέταξες που τα πέταξες τα άλλα post-it, φτιάξε ένα καινούριο.

Που να λέει: «Κι αν είμαι απλά υπέροχη;».

(Είσαι.)